Ιστορικό Μυθιστόρημα
Η κυρά της Λαπήθου
Δώδεκα συν μία συγκλονιστικές ιστορίες του πικρού καυτού καλοκαιριού του 1974. Πενήντα και μία ημέρες που σφράγισαν, η κάθε μία χωριστά κι όλες μαζί τον κάθε ένα του χωριστά και όλους μαζί... το κορμί, την ψυχή, τον νου, όλο το είναι τους. Η συγκλονιστική ιστορία δώδεκα στρατιωτών οι οποίοι τον Αύγουστο του 1974 εγκλωβίστηκαν πίσω απο τις εχθρικές γραμμές στη Λάπηθο, όταν η κωμόπολη έπεσε στα χέρια των Τούρκων. Κι εκεί που πίστεψαν πως δεν είχαν στον ήλιο μοίρα και πως οι ώρες τους ήταν μετρημένες συνάντησαν την Κυρά της Λαπήθου, την Ευφροσύνη Προεστού...
Η κυρά της Λαπήθου είναι η συμπύκνωση του δράματος του 1974. Όλη η βαρβαρότητα του τούρκου επιδρομέα και κατακτητή. Όλος ο πόνος και το δάκρυ ενός λαού, ενός Έθνους... όλη η αλήθεια γαι τη δήθεν ειρηνευτική επιχείρηση του Αττίλα...όλο το μεγαλείο και η δύναμη της ελληνικής ψυχής που ακόμη και στα πιο δύσκολα ξέρει μπορεί και θέλει να αγωνίζεται,,,γιατί δικαιούται και διεκδικεί την ελπίδα...
Σαλαμίνα
480 π.Χ. Η αρχαία Αθήνα της δημοκρατίας και της φιλοσοφίας βρίσκεται αντιμέτωπη με έναν ανυπολόγιστο κίνδυνο. Η γιγαντιαία περσική αυτοκρατορία είναι αποφασισμένη να καταστρέψει την πόλη-σύμβολο και να κατακτήσει ολόκληρη την Ελλάδα. Αυτή την κρίσιμη στιγμή, θα εμφανιστεί ένας άνθρωπος, ένας οραματιστής, ο μόνος που φαίνεται ικανός να πάρει την κατάσταση στα χέρια του: ο Θεμιστοκλής.
Από τη σαρωτική νίκη των Αθηναίων κατά της στρατιάς του Δαρείου στη μάχη του Μαραθώνα μέχρι τη θυσία των Σπαρτιατών και του Λεωνίδα στις Θερμοπύλες, εκτυλίσσονται τα γεγονότα των Μηδικών Πολέμων για να καταλήξουν στη Σαλαμίνα και στη ναυμαχία που ανέδειξε την ιδιοφυΐα και τη χαρισματική προσωπικότητα του στρατηγού Θεμιστοκλή και που ήταν στην ουσία η μάχη που έβαλε φρένο στο μένος και στη λαίλαπα των Περσών.
Ένα συγκλονιστικό μυθιστόρημα όπου αναμετρώνται ο Θεμιστοκλής, ο Ξέρξης και η αινιγματική Αρτεμισία, βασίλισσα της Αλικαρνασσού, με φόντο το πολιτικό και στρατιωτικό σκηνικό της εποχής των Μηδικών Πολέμων.
Πόλεμος και Ειρήνη
Γράφτηκαν πολλά για το "Πόλεμος και ειρήνη" κι ίσως για τούτο κάνεις να σκεφτεί: Τι μένει να ειπωθεί γι' αυτό το μυθιστόρημα; Όμως, κάθε που διαβάζεται, οι καινούργιοι αναγνώστες προσθέτουν ή αφαιρούν, ανάλογα, από το κλιμα της εποχής τους και το συνταιριάζουν στις μέρες τους. Πρωτόφαντη στάθηκε, στα σίγουρα, κείνο τον καιρό η στάση που πήρε ο συγγραφέας του, αντίκρυ στον πόλεμο. Ο Τολστόι παρουσιάζοντας τον πόλεμο, τον αρνιέται. Μετρημένες είναι οι φορές που θα παρατηρήσει κανείς κάποιο μηδενικό ιδεαλιστικό ξεγλίστρημα της πένας του. Και ναι, θαυμάζει τον ηρωισμό, το διαλαλεί άλλωστε φανερά κι αφειδώλευτα ο ίδιος, όμως θωρεί τον πόλεμο κι από την άλλη,την πραγματιστική όψη του. Πιότερες είναι οι αρνήσεις που συναπαντιούνται στο κείμενό του, από τις καταφάσεις. "Ο πόλεμος είναι γεγονός εντελώς αντίθετο στην ανθρωπιστική λογική" κηρύχνει στο τρίτο μέρος του βιβλίου του. "Ο πόλεμος είναι βρόμικη υπόθεση" λέει κάπου αλλού ο ήρωάς του Αντρέι Μπολκόνσκι. Οι αντιρρήσεις, οι διαφορές, η πολεμική, συχνά αποδείχνουν από το ανάποδο μια θέση. Το βιβλίο τούτο, από τότε που πρωτοεκδόθηκε ως τα τώρα, δεν έπαψε να γεννάει τα πιο αντίθετα συναισθήματα και κρίσεις.
